Δεν είναι εύκολο να ζεις επικινδύνως. Επί ξηρού ακμής ισορροπώντας, αργά ή γρήγορα θα πληγωθείς. Δεν είμαι καλός, ούτε όμως κι ο χειρότερος. Απλώς είμαι διαφορετικός. Δεν αμφιβάλλω βέβαια ότι για τους πολλούς με την τετράγωνη λογική και την ατσαλάκωτη ηθική είμαι το δίχως άλλο κακός.
Αυτοί οι μονίμως μετανοούντες προτού καν διανοηθούν το παράπτωμα, οι μέτριοι ακόμα και στη μετριότητά τους, τα νομοταγή ανθρωπάκια που κλέβουν στο ζύγι, μένουν καλουπωμένοι στη ζωή που τους επιφυλάσσει και τους ορίζει ο θεούλης τους από ψηλά. Τι να περιμένεις από ανθρώπους που το μόνο ριψοκίνδυνο που κάνουν είναι να βάλουν την πλύση χωρίς καλγκόν; Κάποια βράδια όμως, το ξέρω, όταν η πλήξη κουρταλεί την πόρτα τής προδιαγεγραμμένης τους ζωής, αλληθωρίζουνε με λάγνο βλέμμα προς τον ?αμαρτωλό? μου βίο.
Κι όσο κι αν το κρύβουν, το νιώθουν κάποτε ότι η αποφυγή τού κακού δεν τους κάνει από μόνη της καλούς.
Σημασία δεν έχει μόνο τι πράττεις αλλά πόσο σε συνταράσσουν, πόσο σε συγκλονίζουν και σε αποδομούν αυτά που ζεις και κάνεις. Και η ψυχή, δυστυχώς για κάποιους, δεν είναι οι φορές που πέρασες τη γριούλα απέναντι, αλλά ένα αποστακτήριο των μεγάλων και αληθινών στιγμών σου, των στιγμών που τόλμησες να κάνεις το μεγάλο άλμα. Κι ας σωριάστηκες χάμω. Ακόμα περισσότερο τότε. Από τη μούχλα βγαίνει το πιο καλό φάρμακο και μέσα από την αποσύνθεση το χώμα που θ' ανθίσουν τα λουλούδια.
Πέφτω σε λάθη, αλλά σε ωραία λάθη. Κι αυτοί ζηλεύουν τα λάθη μου, γιατί δεν έχουν ψυχή να γλιστρήσουν σ' αυτά. Γιατί τα λάθη έχουν ψυχή και θέλουν ανθρώπους που έχουν γίνει φίλοι κολλητοί με τα σκοτάδια τους. Ανικανοποίητους και ατελείς και όμορφους στην ατέλειά τους.
Με ψεγάδια που δεν κρύβουν, ώστε για τούτο πιο αληθινούς. Τέτοιοι είναι οι φίλοι μου. Παραστρατημένοι και λοξοδρομούντες, ξεκούρδιστοι και τρελοί. Με το στέμμα τής απορίας, του θάμβους και του έρωτα στο κεφάλι τους.
Είμαστε λίγοι. Είμαστε μικροί. Μοναχικοί εξερευνητές σε περιοχές αχαρτογράφητες. Και πιτσιλάμε με νεροπίστολα το κατεστημένο. Ωστόσο ελπίζουμε ν' ανοίξουν κάποτε οι κρουνοί?